Ze względu na radykalny charakter takiego ozdabiania ciała, piercing jest zaliczany do jednej z praktyk tzw. modyfikacji ciała. Przekłucie powinno być wykonane w warunkach sterylnych przez osobę wykwalifikowaną (nazywaną piercerem), aby zminimalizować ryzyko zakażenia np. gronkowcem lub wirusem zapalenia wątroby typu C. Istnieją – choć rzadkie – przypadki poważnych powikłań spowodowanych piercingiem, dotyczące zwłaszcza przekłuwania języka (np. porażenie nerwów okolicy twarzy, uszkodzenie szkliwa zębów, osuwanie się dziąseł).

Do najczęściej przekłuwanych części ciała należą: uszy, nos, wargi, język, brwi, sutki, okolice podbródka, pępek, a także narządy płciowe (w tym u kobiet – wargi sromowe i okolice łechtaczki, u mężczyzn – żołądź, prącia, moszna). Przekłuwanie ciała trwa z reguły około dwóch minut. Do wykonania zabiegu używa się specjalnych szypiec do podtrzymywania fałd skórnych oraz igły welflonowej bądź specjalnej igły iniekcyjnej.

Kiedy piercer ustali z klientem które dokładnie miejsce ma zostać przekłute, łapie je szczypcami, następnie przebija je igłą, w którą (lub w jej plastikową obwódke w przypadku welflonu) po przebiciu wkłada bezpośrednio kolczyk. Czasem zamiast igły i szczypiec używa się specjalnego pistoletu do piercingu, jednak metoda ta powinna być stosowana jedynie do przekłuwania uszu, gdyż w innych miejscach ciała może wyrządzić poważne uszkodzenia. Do niektórych przebić (miedzy innymi tzw. tuneli) używa się skalpela.